Zaprezentowane na tej wystawie prace w głównej mierze składają się z akwarel. To właśnie ta technika kilka lat temu skradła moje serce. Jej subtelność, eteryczność i mistyczność do dnia dzisiejszego sprawiają, że przystaje przy nich na chwilę w pędzie dnia codziennego.

Akwarela jest dla mnie pewną formą refleksji, medytacji, pozwala spojrzeć na świat i życie z innej perspektywy, tej lepszej.

W moim malarstwie niedopowiedzenia są głównym akordem. Ważne jest dla mnie malować w taki sposób, aby tworzyć przestrzeń do interpretacji, pozostawić coś dla odbiorcy – tak, by mógł wejść w dialog z tym co widzi. Ten dialog czasem jest krótki, a czasem zabierze nas na dłuższą rozmowę.

Często na zajęciach z akwareli, warsztatach czy plenerach, które prowadzę, dostaję pytanie o to jak przedstawić temat, jak malować… Na to z pozoru proste pytanie trudno jest odpowiedzieć, ponieważ każdy z nas widzi i czuje świat inaczej. Doszedłem do wniosku, że artysta powinien być trochę jak tłumacz, który przekłada z jednego języka na drugi. Z języka realnego świata, który jest tematem danej pracy, na język malarstwa, akwareli. Żeby tak się stało trzeba dobrze rozumieć oba te języki. Z jednej strony warto mieć bardzo dobry warsztat malarski, a z drugiej strony być blisko życia, blisko tematu, który malujemy. Być szczerym samemu ze sobą, a to jest już zadanie, które zajmuje nam czasem całe życie.

I właśnie taki fragment tego zadania, drogi życiowej jaki przeszedłem w ostatnich latach chciałbym Państwu zaprezentować w ramach wystawy “Retrospekcja”.

Ponadto dodałem do tej wystawy kilka moich ostatnich prac rysunkowych, wykonanych tuszem.

Mam nadzieję, że świat akwareli, który tworzę, będzie dla Państwa tak samo urzekający jak i dla mnie. Serdecznie zapraszam!

Mariusz Kula

Już 20 stycznia o godzinie 18:00 w Muzeum Powiatowym w Nysie zapraszamy na wernisaż wystawy:

Krzysztof Okoń.

Mój świat. Moja modlitwa

Krzysztof Okoń to artysta wszechstronny. Z wykształcenia muzyk, odnoszący sukcesy międzynarodowe wiolonczelista, z zamiłowania malarz obrazów na szkle. Miłość ta zrodziła się z młodzieńczej fascynacji sztuką ludową. Artysta wielokrotnie przywoływał postać swojej krewnej, Heleny Średniawy, będącej kustoszem w Muzeum Tatrzańskim, która odkrywała przed nim obrazy malowane na szkle.

Zaczęło się od tworzenia niewielkich obrazów wypełnionych górskimi zbójnikami. Początkowo Artysta traktował malarstwo jako oderwanie od wymagającej wielkiej precyzji i skupienia gry na wiolonczeli. Z czasem to ono stało się jego główną drogą i profesją.

Pierwsze prace, przedstawiające motywy ewangeliczne, wyróżniały się zdecydowaną kolorystyką, w której dominowały ekspresyjne czerwienie, prostą formą i wyrazistą twardą linią. Wkrótce malarstwo Krzysztofa Okonia zyskało indywidualny i niepowtarzalny styl. Jego muzykalność znalazła odzwierciedlenie w harmonijnej kresce tworzącej subtelny rysunek, a barwa stała się dominantą, określającą nastrój sceny.

Podziwiając malowidła na szkle nie sposób pominąć znaczenia światła. W obrazach Artysty stanowi ono źródło swoistej aury, potęgującej tajemniczość, wyzwalającej hipnotyzujący świat.

Tematyka dzieł Krzysztofa Okonia oscyluje w kręgu historii biblijnych. Krzysztof Okoń jest człowiekiem głęboko wierzącym. Tworzenie jest dla niego formą modlitwy i kontemplacji. Rezultat pracy stanowi bez wątpienia ślad jego osobistych refleksji. Sztuka, która powstaje, pozwala widzowi na zanurzenie się w sferę sacrum, uczestnictwo w mistycznym przeżyciu.

Obrazy, które artysta powołuje do życia przepełnione są harmonią, blaskiem i mistycyzmem. Krzysztof Okoń nie zajmuje się jednak tylko malarstwem. Jego dorobek twórczy obejmuje także rzeźbę, płaskorzeźbę i grafikę. Drewniane dzieła charakteryzują się surową, wręcz ascetyczną formą, przypominają o początkach twórczości Artysty zainspirowanego podhalańskim folklorem. Kanciaste kształty, widoczne ślady dłuta są przeciwieństwem koronkowej kreski szklanych malowideł.

Artysta wystawiający w kraju i za granicą doceniany jest przez wielu znawców sztuki. Warto tu zacytować słowa jednego z nich: Cóż to to za wróżka pochyliła się nad kołyską polskiego artysty, aby mu ofiarować tyle talentów? Ale nie pora mówić o muzyku, miłośniku von Karajana, lecz o malarzu i jego sztuce. I tu nasuwa się porównanie polskiego malarza z jego wielkim poprzednikiem: Okoń i Chagall są braćmi. Braćmi wywodzącymi się z tej samej kultury, braćmi tego samego duchowego „pokarmu”. Obydwaj przynoszą przesłanie nasycone magią poezji i dziecięcą radością, równocześnie przepełnione tysiącletnią tradycją.

Jean Lebourg, krytyk sztuki z Genewy, 1990

Podczas nyskiej prezentacji dzieł tego znakomitego krakowskiego Artysty zobaczymy sceny starotestamentowe, Bożego Narodzenia, wydarzenia z życia Jezusa, szczególnie motyw Pasji oraz postaci świętych. Dopełnieniem wystawy będą rzeźby.

 Ewelina Kucia – kuratorka wystawy

Krzysztof Okoń

Urodził się w 1969 r. w Warszawie. Początkowe lata życia spędził w Zakopanem.

Studiował na Akademii Muzycznej w Krakowie oraz w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie pod kierunkiem znakomitego wiolonczelisty i pedagoga Enrico Mainardiego.

Od 1965 r. koncertował z założonym przez siebie Trio Krakowskim, z którym zdobywał prestiżowe nagrody, m.in. I nagrodę Premio A. Vivaldi na konkursie muzyki kameralnej w Sienie (1965) i nagrodę miasta Rzymu (1973). Jako solista z zespołem smyczkowym Al’Antico wygrał konkurs Fundacji Herberta von Karajana w Berlinie.

Przez trzydzieści lat Krzysztof Okoń był profesorem w Szkole Muzycznej w Krakowie.

Działalność malarską rozpoczął  pod koniec lat 60. ubiegłego wieku. Źródłem jego twórczości były podhalańskie obrazy na szkle. Artysta szybko wypracował własny wyjątkowy styl odbiegający od tradycyjnego malarstwa ludowego, postrzegany przez krytyków jako wyrafinowany prymitywizm. Kolejne lata były okresem eksperymentowania z rzeźbą w drewnie. Artysta docenił możliwość większej ekspresji, jaką daje ten materiał. Żeby odświeżyć swoje twórcze doznania skierował Okoń w latach 90. skierował swoje zainteresowania ku grafice.

Krzysztof Okoń od kilkudziesięciu lat mieszka i tworzy w Krakowie. Szczególnym wyróżnieniem dla Artysty jest Nagroda im. św. Brata Alberta przyznana mu w 1992 za wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki sakralnej.

Ważniejsze wystawy indywidualne:

1969, 1974, 1979, 1984, 1996, Zakopane

1973, 1982, 1992, Galeria BWA, Zakopane

1981, Galeria Bayer, Leverkusen, Niemcy

1986, Casa Giorgione, Castelo Franco Veneto, Włochy

1989, Galeria „LʼEstage”, Sztokholm, Szwecja

1992, Hambacher Schloss, Hambach, Niemcy

1991, Ośrodek Kultury Polskiej, Budapeszt, Węgry

1994, 1996, 2011, Muzeum Nikifora, Krynica-Zdrój

2000, 2005, Państwowe Muzeum Etnograficzne, Warszawa

2001, Biblioteka Centralna, Kopenhaga, Dania

2005, Muzeum okręgowe, Radom

2010, Muzeum Okręgowe w Bielsku Białej

2012, Muzeum Śląskie, Katowice

2013, Galeria Sztuki, Regionalny Ośrodek Kultury, Bielsko-Biała

2014, Muzeum Archidiecezjalne im. Kardynała Karola Wojtyły, Kraków

2020, Muzeum Miedzi, Legnica

Zapraszamy na niezwykłe teatralne wydarzenie.

2 października 2022 r. odbyła się premiera spektaklu
Evy Pataki: „Edith i Marlene”

Zapraszamy na kolejne terminy spektakli:

– 21 stycznia 2023

„Epizody z życia i przyjaźni dwóch gwiazd” to podtytuł realizowanej sztuki węgierskiej dramatopisarki. W postaci legendarnych artystek – Edith Piaf oraz Marleny Dietrich wcielą się dwie śpiewające aktorki: Karolina Hozer oraz Patrycja Kotlarska.

Tekst Evy Pataki to biografie obu gwiazd z iskrzącymi dialogami, namiętnymi scenami będącymi pomostem między piosenkami z repertuaru tych dwóch wielkich artystek, które łączyła przyjaźń, miłość do sceny i uwielbienie fanów.

Właśnie piosenki stanowią o sile tego spektaklu. Usłyszymy je z towarzyszeniem sześciu akompaniujących znakomitych muzyków z Tomaszem Wojdyła w roli pianisty-dyrygenta.

Spektakl wyreżyserował Zbigniew Kułagowski, aranżacja i kierownictwo muzyczne – Robert Obcowski, polskie teksty piosenek: Andrzej Ozga.

1. Przedszkola